Wednesday 17 November 2010

Stage 7

KING Pyrrhus Express: 7η Ημέρα, 11.09.2010,  Βαράσσοβα - Αθήνα
Έφτασε και το ξημέρωμα της τελευταίας μέρας…  Δεν ήθελα να σηκωθώ… Λίγο η συσσωρευμένη κούραση, λίγο το ότι δεν ήθελα να τελειώσει το ταξίδι… λίγο η θέα από την «κρεβατοκάμαρα» μου… δεν είχα την παραμικρή διάθεση να πακετάρω, να φορτώσω τη μηχανή και να επιστρέψω … «σπίτι»…




Fate is inexorable. Το ταξίδι έπρεπε να τελειώσει και εγώ να βιαστώ γιατί το χαμηλό βαρομετρικό θα ήταν στο κατόπι μου… Η ΕΜΥ είχε εκδώσει δελτίο έκτακτων καιρικών φαινομένων για την ημέρα και η ιδέα πως η επιστροφή στην Αθήνα θα γίνει εν μέσω καταιγίδας και θυελλωδών ανέμων δεν ήταν ιδιαίτερα θελκτική. Η κακοκαιρία έχει την ίδια κατεύθυνση με εμένα. Θα έπρεπε να κινηθώ πιο γρήγορα από αυτήν.




Καλημέρισα την παρέα των αναρριχητών την ώρα που έπαιρναν πρωινό (οι οποίοι το βράδυ που κατασκήνωσαν δεν είχαν αντιληφτεί την παρουσία μου!) και ξεκίνησα. Ο καιρός ήταν μια χαρά, δροσούλα, σκιά και σχεδόν νηνεμία. Η κίνηση περιορισμένη και μέχρι να το καταλάβω ήμουν ήδη στο Αντίρριο. Ο γρήγορος δρόμος πίσω είναι από τη γέφυρα και την Εθνική οδό Αθηνών Πατρών. Τα σύννεφα είχαν γκριζάρει, αλλά δεν τα ένιωθα ακόμα απειλητικά. Σε 3 ωρίτσες (δηλαδή την ώρα που συνήθως ξυπνάω τα Σάββατα) θα είμαι στον καναπέ μου… Καναπές ! μια βδομάδα είχα να απολαύσω τις υπηρεσίες του! Είχε ήδη αρχίσει να μου φαντάζει κάτι το εξωτικό!!




Και ένιωσα το κενό… τι θα έκανα όλο το Σαββατοκύριακο στην Αθήνα? Χωρίς να έχω να σκέπτομαι τον επόμενο προορισμό, την κατανάλωση καυσίμου, τον καιρό, τον χάρτη, την κατάσταση της μηχανής, αν κάτι ακούγεται περίεργα, σε πόση ώρα θα νυχτώσει, που θα περάσω τη νύχτα…

Δεν είχα σκοπό να μετατρέψω την τελευταία μέρα μου σε διαμετακομιστικού χαρακτήρα διαδρομή. Θα έκανα την βόλτα μου, θα διασκέδαζα και θα πέρναγα καλά. Δε θα άφηνα μια λεπτομέρεια, όπως τον καιρό να μου χαλάσει την ημέρα. Στο κάτω - κάτω, την τελευταία φορά που έλεγξα ήμουν αδιάβροχος. Πήρα το δρόμο προς Ναύπακτο. Ο κύβος ερρίφθη. Η πρωινή ένταση άρχισε να φεύγει... Στάση για τυρόπιτα .





Ο παραθαλάσσιος δρόμος από Ναύπακτο μέχρι Γαλαξίδι ήταν δικός μου !!! Καμιά 10ριά άλλα οχήματα συνάντησα μόνο και με έπιασα να σιγοτραγουδώ το “Highway to Hell”… Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου!  Ο καιρός αμετάβλητος, κράταγε καλά! Οπότε κανένας λόγος ανησυχίας. Στάση για ζεστό ρόφημα στο Γαλαξίδι, θα ήταν αμαρτία να μη το κάνω. Εξάλλου δυο βήματα από την Αθήνα είμαστε!



Στάθμευσα τη μηχανή ακριβώς απέναντι από το τραπεζάκι μου. Υπαίθριο, φυσικά, παρά την πρωινή ψύχρα. Δε θα κλεινόμουν μέσα. Και τότε το σύμπαν συνωμότησε… μια τρύπα στα σύννεφα επέτρεψε τις ζεστές ακτίνες του ήλιο να με αγκαλιάσουν!



Λίγο η επήρεια της ζεστής σοκολάτας, λίγο η θαλπωρή του ήλιου, λίγο η συσσωρευμένη κούραση χαλάρωσα… βάρυναν τα βλέφαρα μου και αποκοιμήθηκα για λίγο… μέχρι τα σύννεφα να κρύψουν πάλι τον ήλιο και να πέσει η θερμοκρασία. 



Ήρθε η ώρα της αναχώρησης. Μιάμιση ώρα είχα περάσει στο Γαλαξίδι, ο καιρός άλλαζε και είχα τον Παρνασσό μπροστά μου, κρυμμένο από τα σύννεφα.
Ανεφοδιασμός με καύσιμα και έτοιμος για μια από τις πιο όμορφες διαδρομές: Γαλαξίδι, Ιτέα, Δελφοί. Το hit αυτής της διαδρομής ήταν το «ο Χάρος βγήκε παγανιά» !!!
Πέρα από το αστείο και το ειρωνικό της υπόθεσης, ήμουν στα τελευταία χιλιόμετρα ενός απολαυστικού ταξιδιού και δεν ήθελα με τίποτα να χαλάσει αυτή η εντύπωση ειδικά τώρα στο τέλος. Πόσο μάλλον κάποιο ατύχημα.Είναι και αυτός ο νόμος του Murphy...



Σύντομη στάση στους Δελφούς για μερικές φωτογραφίες με τις τουρίστριες και τέντωμα.




Γέμισα τα υδροδοχεία μου με νεράκι από την ιερή πηγή της Κασταλίας και συνέχισα το δρόμο μου. Άλλη μια στάση για καύσιμα στη Λειβαδιά και μετά σπίτι. Το τέλος πλησιάζει. Από εδώ και πέρα οι δρόμοι παρά-είναι  γνώριμοι, κάτι όχι απαραιτήτως ευχάριστο...



Στην Αράχοβα έκανε κρύο και μύριζε έντονα βροχή. Δεν υπήρχε χρόνος για κωλυσιεργίες. Μάλιστα ανάμεσα στα 2 τούνελ ο δρόμος ήταν βρεγμένος (είχε βρέξει νωρίτερα!), απλά μερικές σταγόνες πέσανε πάνω μου. Τίποτα ανησυχαστικό. 

Όσο μειωνόταν το υψόμετρο, τόσο καλύτερος ο καιρός. Στη Λειβαδιά και Θήβα  ο καιρός ήταν όπως στο Γαλαξίδι. Έστριψα στην παλιά εθνική προς Οινόη. Εκεί στα βουνά πριν τα Βίλια με υποδέχτηκε ομίχλη και λεπτή βροχή… «Κοίτα να δεις πως γυρίσαμε σχεδόν όλη την Ελλάδα και τη βροχή θα τη φάμε στην Αττική!». Όμως δεν απογοητεύτηκα, γιατί εκεί έχει άλλο καιρό και το καλοκαίρι. Και είχα δίκιο. Μετά από λίγα χιλιόμετρα σταμάτησε. Μάνδρα, Εθνική οδός Αθηνών Πατρών και σπίτι απροβλημάτιστα.



Ξεφόρτωσα τη μηχανή, και μέχρι να αλλάξω ρούχα ανοίξανε οι ουρανοί… το χαμηλό βαρομετρικό με έφτασε…Άψογος συγχρονισμός! Έδωσα τα συγχαρητήρια στον εαυτό μου και άνοιξα τους χάρτες σχεδιάζοντας την επόμενη εξόρμηση...

The End (?)

Wednesday 6 October 2010

Stage 6

 

KING Pyrrhus Express: 6η Ημέρα, 10.09.2010, Σύβοτα - Βαράσσοβα. 

Ξεμύτισα από την σκηνή με το πρώτο φως. Δεν είχα κοιμηθεί καλά. Για πρώτη φορά στο ταξίδι σηκώθηκα και ένιωθα έλλειψη ύπνου. Όλο το βράδυ, ένα σμήνος από αιμοδιψή κουνούπια προσπαθούσαν να εισβάλουν στη σκηνή μου, αλλά χαμογέλαγα πονηρά ξέροντας ότι ήμουν προστατευμένος. Αυτά όμως δε το καταλάβαιναν και συνέχισαν να βουίζουν μανιασμένα … όλο το βράδυ… Λίγο η ζέστη (μεγάλη η διαφορά θερμοκρασίας σε σχέση με τις προηγούμενες διανυκτερεύσεις), η υγρασία, τα κουνούπια… Βρέθηκα να φορτώνω τη μηχανή με το ένα μάτι κλειστό και το μισό εγκέφαλο ακόμα σε ύπνωση… Ευτυχώς δε ξέχασα τίποτα πίσω! Δεν ήθελα σε καμία περίπτωση να κοιμηθώ και να χάσω πολύτιμες ώρες ηλιοφάνειας… 

Η αρχική ιδέα αυτού του ταξιδιού ήταν μια εξερεύνηση στις ακτές του Ιονίου. Δηλαδή η σημερινή διαδρομή! Και λόγω του ότι δε μου αρέσει να επιστρέφω από τον ίδιο δρόμο, εμπλούτισα τη διαδρομή και με άλλους προορισμούς! Περιπέτειες στα ορεινά στην αρχή και χαλάρωση στη θάλασσα προς το τέλος του ταξιδιού…

Μόλις άρχισε να κινείται η μηχανή, ξύπνησαν όλες οι αισθήσεις μου. Η ανατολή με βρήκε στο δρόμο.




Οι καιρικές συνθήκες τέλειες, θερμοκρασία ιδανική, καθαρός ουρανός, υψηλή ορατότητα και οι δρόμοι άδειοι. Μόνο εγώ και το πλοίο της γραμμής!



Πρώτη στάση, για πρωινό, στα Σύβοτα.









Ήταν νωρίς ακόμα. Τα περισσότερα καταστήματα ήταν κλειστά, μόνο ψαράδες και joggers συνάντησα...

Αποφάσισα να συνεχίσω το ταξίδι προς Πάργα. Την πόλη που ο θρήνος των κατοίκων της όταν αναγκάστηκαν να την εγκαταλείψουν ξεπέρασε τα όρια της ιστορίας και πέρασε στον θρύλο….
Η διαδρομή άνετη, χωρίς ιδιαίτερη κίνηση, αλλά καλύφθηκε με εξαιρετικά χαμηλή μέση ωριαία ταχύτητα, γιατί ο οδηγός χάζευε τη θέα! Μέχρι που σκέφτηκε ο νομάς και κατοικία με θέα τις ακτές του Ιονίου!



Και επιτέλους στην Πάργα…




Την ώρα ακριβώς που η πόλη ζωντάνευε, έκανα την βόλτα μου εκεί.




 

 
Πολύ μου άρεσε… μακάρι να μπορούσα να την έβλεπα όπως ήταν πριν από χρόνια… πριν την αισθητική του rooms to let και των αυτοκινήτων… Ο τουρισμός είναι η βαριά βιομηχανία της Ελλάδας. Αλλά αυτό έχει αλλοιώσει την αισθητική των τουριστικών περιοχών και την έχει ομογενοποιήσει… Γιατί η Πάργα να πρέπει να μοιάζει με την Κέρκυρα, τη Κρήτη και τη Ρόδο? Ίσως όμως ο τυπικός τουρίστας, που αφήνει τα λεφτά του, αυτό να περιμένει να συναντήσει… ίσως αυτό να τον κάνει να νοιώθει ασφάλεια… ίσως όλες αυτές οι σκέψεις να είναι δικές μου παραξενιές… Ίσως για αυτό ο δρόμος μου να πέρναγε από τα πιο απομακρυσμένα χωριά… Εκεί που ο κόσμος κέρναγε τον ταξιδευτή και δε κοίταζε πώς να του ξαλαφρώσει το πορτοφόλι…. Η Πάργα είχε τις προδιαγραφές να ταξιδέψει τον επισκέπτη της στον χρόνο, να περπατήσει μαζί με τον Μπότσαρη και τον Τζαβέλα…  Ίσως ένα σαββατοκύριακο κατά τη διάρκεια των Αλκυονίδων ημερών να κάνει το κόλπο…




Προσοχή κουλτούρα:
H Πάργα ήταν γνωστή κατά την αρχαιότητα σαν Παράγειρος, Παραγαία και Yπαργός απ’ όπου προήλθε η σημερινή της ονομασία. Αποτέλεσε κτήση των Νορμανδών, οι οποίοι έκτισαν το πρώτο φρούριο το 14ο αι. και κατόπιν των Bενετών, των Γάλλων, των Άγγλων και των Τούρκων. Στα χρόνια της Ενετοκρατίας είχε σημαντικά προνόμια, γνώρισε οικονομική ακμή και αποτέλεσε γέφυρα ανάμεσα στην Τουρκοκρατούμενη Ελλάδα και τη Βενετία.
Λέγεται ότι η Πάργα υπήρχε ως οικισμός από τους βυζαντινούς χρόνους. Η πρώτη μνεία της Πάργας με αυτή την ονομασία γίνεται το 1387 από τον Ιωάννη Κατακουζηνό όπως φαίνεται, αναφέρεται στην Νέα Πάργα που δημιουργήθηκε ύστερα από την καταφυγή εκεί των κατοίκων που προσπαθούσαν να αποφύγουν τις επιδρομές των Αλβανικών φυλών της Πωγωνιανής. Ο πληθυσμός της πόλης αυξήθηκε με την συρροή των κατοίκων της περιοχής της Βαγεντίας (απέναντι από την Κέρκυρα), γύρω στο 1370. Την ίδια εποχή, οι κάτοικοί της ήρθαν σε συμφωνία με τους Νορμανδούς και έχτισαν με την βοήθειά τους το πρώτο φρούριο της πόλης, το 1401.
Η περιοχή κατά τους μεσαιωνικούς χρόνους δεχόταν πολλές επιθέσεις και επιδρομές πειρατών και ληστών. Η κατάσταση σταθεροποιείται από τα τέλη του 16ου αιώνα. ως τα τέλη του 18ου αιώνα. Το 1401 η πόλη βρίσκεται υπό βενετική κτίση μετά από συνθήκη των δύο πόλεων, όπου και θα παραμείνει μέχρι το 1797. Κατά τη διάρκεια της βενετικής διοίκησης η Πάργα οχυρώνεται καθώς χτίζεται το κάστρο της, γίνεται εμπορικό κέντρο (στο Βάλτο σώζεται ακόμα η Ντογάνα, δηλαδή το Τελωνείο της εποχής), αποκτά προνόμια και αυτοδιοίκηση και αναπτύσσεται οικονομικά. Παράλληλα, οι Βενετοί διατάζουν τη φύτευση του ελαιώνα, με αποτέλεσμα ένα σημαντικό μέρος των Παργινών να ασχολούνται με την παραγωγή ελιάς και λαδιού.
Στην Πάργα, όπως και στην Πρέβεζα λειτούργησαν λιοτριβιά (ελαιοτριβεία) και σαπωνοποιεία. Την ίδια αυτή περίοδο αναπτύσσεται σημαντική εκπαιδευτική κίνηση με πρωτεργάτες ονομαστούς δασκάλους, όπως τον Ιερομόναχο Φιλόθεο, τον Αναστάσιο Μοσπινιώτη, τον Ανδρέα Ιδρωμένο και Χριστόφορο Περραϊκό, τον Αγάπιο Λεονάρδο, κ.ά. Κατά την Τουρκοκρατία, αρκετοί Σουλιώτες περνούν μέσω Πάργας προς τα Επτάνησα.
Από το λιμάνι της Πάργας εφοδιάζονταν οι Σουλιώτες με τρόφιμα και πυρομαχικά για τον αγώνα τους ενάντια στον τύραννο, στο κάστρο της Πάργας κατέφευγαν όταν αναγκάζονταν προσωρινά να εγκαταλείψουν το Σούλι. Στην Πάργα κατέφυγαν μετά την πτώση του Σουλίου και από εκεί ξεριζώθηκαν μαζί με τους Παργινούς όταν ο Άγγλος διοικητής των Επτανήσων Τόμας Μέτλαντ (Thomas Maitland) πούλησε την Πάργα στον Αλή Πασά.
Με την συνθήκη των Παρισίων 5 Νοεμβρίου 1815 και το τέλος των Ναπολεόντειων πολέμων, τα Επτάνησα αποτέλεσαν το αυτόνομο Ιονικό κράτος κάτω από την αποκλειστική προστασία της Μεγάλης Βρετανίας και μετονομάστηκαν σε Ηνωμένον Κράτος των Ιονίων Νήσων. Η Παργινοί οι οποίοι διατηρούσαν στενή σχέση με τα Επτάνησα πλέον βρίσκονταν και αυτοί υπό την κυριαρχία των Άγγλων. Oι Άγγλοι όμως θέλοντας να ενισχύσουν τον Αλή Πασά και με τον τρόπο αυτό να μειώσουν την επιρροή των Ρώσων στην περιοχή αποφάσισαν να "πουλήσουν" την Πάργα στον Αλή Πασά ο οποίος για χρόνια την πολιορκούσε και δεν μπορούσε να την κατακτήσει. Τελικά όσα δεν κατάφερε δια τις βίας επί σειρά ετών, το κατάφερε με ένα πλούσιο αντάλλαγμα προς τους Άγγλους.
Ακόμη και αυτός ο ολικός ξεριζωμός δεν πτόησε Παργινούς και Σουλιώτες που συνέχισαν να προσφέρουν τις πολύτιμες υπηρεσίες τους στην ελληνική επανάσταση με κάποιους από αυτούς όπως ο Κανάρης, ο Μάρκος Μπότσαρης και ο Κίτσος Τζαβέλας να αναδεικνύονται σε πανελλήνιους ήρωες.
Το 1913 η Πάργα εντάσσεται στο Ελληνικό κράτος. Πολλοί Παργινοί επιστρέφουν στον τόπο τους μετά την απελευθέρωση, στις 23 Φεβρουαρίου του 1913.
Κάθε χρόνο τον δεκαπενταύγουστο πραγματοποιούνται πολιτιστικές εκδηλώσεις στο Δήμο Πάργας, τα επονομαζόμενα Παργινά ή Κανάρεια. Οι εορτασμοί έχουν θρησκευτικό και ιστορικό χαρακτήρα.
Το βράδυ του εορτασμού της Παναγίας ο κόσμος μεταφέρεται με βάρκες στο νησάκι της Παναγιάς που βρίσκεται μπροστά από την πόλη της Πάργας. Το επόμενο βράδυ ανήμερα της Παναγιάς (15 Αυγούστου) πλήθος κόσμου συγκεντρώνεται στον χώρο του λιμανιού για να παρακολουθήσει τη "βαρκαρόλα" η οποία αναπαριστά την επιστροφή των Παργινών και των Ιερών Κειμηλίων τους στην Πάργα.
Δύο σειρές βάρκες από το κάστρο και τις Παυλούκες, στολισμένες φαντασμαγορικά με ενετικά φανάρια, κινούνται προς το λιμάνι όπου και τους γίνεται υποδοχή με πλήθος πυροτεχνημάτων και βεγγαλικών.




Επόμενη στάση το αρχαιότερο νεκρομαντείο της αρχαιότητας, το Νεκυομαντείο (νέκυς=νεκρός) του Αχέροντα. Βρίσκεται στο σημείο όπου έσμιγε ο ποταμός Αχέρων με τον Κωκυτό και τον Πυριφλεγέθοντα, στις βορειοδυτικές όχθες της Αχερουσίας Λίμνης, η οποία αποτελούσε την είσοδο του κόσμου των ψυχών. Είναι χτισμένο στην κορυφή ενός λόφου, στον οποίο κατέληγαν οι επισκέπτες από το Ακρωτήρι Χειμέριο του χωριού Αμμουδιά, για να επικοινωνήσουν με τις ψυχές των αγαπημένων τους προσώπων. Ο Όμηρος στην Οδύσσεια περιγράφει αναλυτικά την περιοχή κατά την κάθοδο του Οδυσσέα στον Άδη.





Προσοχή Κουλτούρα:
Καταλυτικός για τη μαντεία ήταν ο ρόλος των ιερέων, οι οποίοι επεδίωκαν συζητήσεις με τους επισκέπτες για να γνωρίσουν τις προθέσεις τους και να δώσουν τις ανάλογες απαντήσεις, καθώς και η ιεροτελεστία που ακολουθούνταν. Υπέβαλαν τους επισκέπτες σε ψυχολογικές και σωματικές δοκιμασίες είτε με τη δαιδαλώδη, επιβλητική κατασκευή του μαντείου και τις σκοτεινές γεμάτες υγρασία αίθουσες είτε με δίαιτα και με τη βοήθεια κυάμων που μασούσαν ώστε να θολώνουν το μυαλό τους και να εξάπτουν τη φαντασία τους.

Για να λάβει ο επισκέπτης απάντηση από την ψυχή έπρεπε να τελέσει προσφορές και να τη βγάλει από τη λήθη δίνοντας της να πιει αίμα. Αξιοσημείωτη είναι η αναφορά του Ομήρου σύμφωνα με την οποία η μάνα του Οδυσσέα δεν τον αναγνώρισε παρά μόνο όταν ήπιε από το αίμα της προσφοράς.
 
Οι ψυχές θεωρούνταν άυλες σαν σκιές. Τα "είδωλα" των ψυχών τα ανέβαζαν οι ιερείς με σιδερένιους μοχλούς από την υπόγεια αίθουσα. Στο τέλος οι πιστοί αποχωρούσαν από άλλη έξοδο ώστε να μην έρθουν σε επαφή με τους επόμενους επισκέπτες εξασφαλίζοντας με αυτόν τον τρόπο τη μυστικότητα. Η οποιαδήποτε μαρτυρία του χρησμού αποτελούσε βλασφημία και οδηγούσε ακόμα και σε θάνατο.

Μόλις ο επισκέπτης διέσχιζε την είσοδο του νεκρομαντείου βρισκόταν στην υπαίθρια αυλή. Οι ιερείς τον υποδέχονταν και τον οδηγούσαν στα δωμάτια υποδοχής που βρισκόταν δίπλα. Εκεί υπήρχαν και άλλα δωμάτια τα οποία ήταν βοηθητικοί χώροι ή χώροι προσωπικού.

Το πρώτο πράγμα που έκαναν οι ιερείς του νεκρομαντείου ήταν να πάρουν πληροφορίες για το λόγο της επίσκεψης, την οικονομική και την κοινωνική κατάσταση του επισκέπτη και στη συνέχεια τον οδηγούσαν στο νότιο τμήμα της αυλής όπου βρισκόταν τα δωμάτια παραμονής και προδιαίτησης. Εκεί παρέμειναν οι επισκέπτες για να προετοιμαστούν για τη δοκιμασία που θα ακολουθούσαν.

Μετά την προετοιμασία τους, ο ιερέας τούς οδηγούσε μέσα από τις δύο πύλες στα υπνοδωμάτια. Εδώ οι επισκέπτες υποβάλλονταν σε ειδική δίαιτα με κουκιά, χοιρινό λίπος και όστρακα, ουσίες που προκαλούσαν αναστάτωση στον οργανισμό τους. Όταν έκρινε ο ιερέας ότι κάποιος ήταν έτοιμος, τον οδηγούσε στον ανατολικό διάδρομο μέσα από την τρίτη πύλη. Πριν από αυτό όμως επισκεπτόταν το λουτρό όπου έριχνε μια πέτρα δεξιά του για να εξορκίσει το κακό και έπλενε τα χέρια του στο λουτήρα (ένα πιθάρι με νερό).

Μετά το πλύσιμο των χεριών ο επισκέπτης οδηγούνταν στο τελευταίο βόρειο δωμάτιο παραμονής για άγνωστο χρονικό διάστημα όπου η δίαιτα ήταν αυστηρότερη και με τις συνεχείς προσευχές αλλά και τις διηγήσεις του ιερέα μέσα στο σκοτάδι, οι αισθήσεις άρχισαν να υπολειτουργούν οδηγώντας τον σε μια κατάσταση παραισθήσεων.

Τελικά με οδηγό τον ιερέα, ο επισκέπτης έβγαινε στον ανατολικό διάδρομο όπου θυσίαζε ένα ζώο (συνήθως πρόβατο) και κατευθύνονταν στην πύλη του νότιου διαδρόμου.

Ο νότιος διάδρομος ήταν δαιδαλώδης σαν λαβύρινθος με τρεις τοξωτές πύλες που είχαν σιδερένιες πόρτες με καρφιά ώστε να ενισχύει την αίσθηση του κάτω κόσμου. Εδώ πρόσφεραν στους θεούς άλευρα (άλφιτα) μέσα σε πήλινες λεκάνες που τις έσπαζαν επιτόπου.

Η τελευταία πύλη ήταν η είσοδος του ιερού επίσης σιδερόφρακτη και οδηγούσε στην κεντρική αίθουσα του ιερού, μιά αίθουσα μεγέθους 15 Χ 4,25 μ. δεξιά και αριστερά της οποίας υπήρχαν από τρία δωμάτια τα οποία ήταν αποθηκευτικοί χώροι για δημητριακά και προσφορές των επισκεπτών.

Στην κεντρική αίθουσα γινόταν οι «χοές» δηλ. προσφορές σε υγρή μορφή, όπως γάλα, μέλι, κρασί και αίμα θυσιασμένων ζώων, που χύνονταν στο πλακόστρωτο δάπεδο για να εξευμενίσουν τους θεούς του κάτω κόσμου. Μετά από αυτό, σ’ αυτό το χώρο εμφανιζόταν και οι «σκιές» των νεκρών και μιλούσαν στον επισκέπτη.

Στο τέλος ο επισκέπτης οδηγούνταν στην έξοδο του ανατολικού διαδρόμου για να μη συναντηθεί με τους άλλους που ακόμα προετοιμαζόταν. Δεν έπρεπε να πει σε κανέναν τι είδε και τι έζησε γιατί θεωρούνταν βλασφημία.

Τα αρχαιότερα ευρήματα του Νεκρομαντείου, ανάγονται στη μυκηναϊκή εποχή ενώ τα λείψανα του Νεκρομαντείου που σώζονται τοποθετούνται στην ελληνιστική περίοδο. Το κύριο τμήμα του ιερού χρονολογείται στους πρώιμους ελληνιστικούς χρόνους (τέλη 4ου –αρχές 3ου αι.π.Χ.).

Το 167 π.Χ. πυρπολήθηκε από τους Ρωμαίους και έπαυσε η λειτουργία του για να κατοικηθεί ξανά τον 1ο αι.π.Χ. Τον 18ο αι. μ.Χ. οικοδομήθηκε στο χώρο η μονή του Αγίου Ιωάννη του Προδρόμου η οποία σώζεται μέχρι σήμερα με το αντίστοιχο νεκροταφείο.

Ιδιαίτερα αξιοσημείωτη είναι η ακουστική του χώρου της υπόγειας αίθουσας. Στην υπόγεια αίθουσα βασιλεύει απόλυτη ησυχία και ταυτόχρονα ο χρόνος αντήχησης του χώρου είναι εξαιρετικά χαμηλός. Η παρατήρηση των τόξων, σε συνδυασμό με τις ιδιαίτερα χαμηλές τιμές του χρόνου αντήχησης και του θορύβου βάθους, οδήγησαν τους ερευνητές στο συμπέρασμα ότι ο χώρος ήταν συνειδητά κατασκευασμένος, ώστε να δημιουργεί στον επισκέπτη του έντονα ψυχοακουστικά φαινόμενα. Χαρακτηριστικό είναι ότι οι ακουστικές τιμές, πλησιάζουν την ακουστικότητα που υπάρχει στους ανηχοϊκούς θαλάμους (σύγχρονα εργαστήρια ακουστικής)!







Το τέλος της περιήγησης στο Νεκρομαντείο συνέπεσε με την πιο θερμή ώρα της ημέρας… Επιτέλους, ώρα για μπανάκι στη θάλασσα και ηλιοθεραπεία !!! Εκεί κοντά βρίσκονται και οι 2 παραλίες που μου συνέστησε η φίλη μου η Εύη (κάτι ξέρει από την καλή ζωή!):

 Η παραλία του Οδυσσέα:





 Όπου όμως φύσαγε ενοχλητικός άνεμος, οπότε δοκίμασα την τύχη μου στη δεύτερη επιλογή, το Αλωνάκι:


Εδώ είμαστε !!! Στάθμευση κάτω από παχιά σκιά και striptease! 


Πάντα έχω ένα (μεγάλο) άγχος όταν αφήνω τη μηχανή με πράγματα (και χωρίς πράγματα!) εκτός προσοχής μου… Φροντίζω να το κάνω όσο πιο σπάνια γίνεται… και καλά στις Πρέσπες και την Ήπειρο, αλλά από εδώ και πέρα … είμαι σε πολιτισμό… Κάπως έτσι το σύμβολο της ελευθερίας σε κάνει σκλάβο της, δε σε αφήνει να την χάσεις από τα μάτια σου… μήπως να την έπαιρνα μαζί μου στην αμμουδιά?



Για τελευταία φορά σε αυτό το ταξίδι αποχωριστήκαμε… προσπάθησα να απολαμβάνω το περιβάλλον και να μη σκέφτομαι δυσάρεστες καταστάσεις… Ε! και αν κάτι πήγαινε στραβά… τουλάχιστον είμαστε στο τέλος του ταξιδιού… αυτό που έζησα μέχρι τώρα μόνο ο Alzheimer μπορεί να μου το κλέψει… Χαμογέλασα και πήρα το κατήφορο, να απολαύσω το μπανάκι μου σα τους υπόλοιπους λουόμενους (οι οποίοι ήταν ελάχιστοι και οι Έλληνες ακόμα λιγότεροι. Είναι αξιοθαύμαστο το γεγονός ότι στα πιο όμορφα μέρη που έχω πάει συναντούσα αυτοκινούμενα με ξένες πινακίδες. Πρέπει να διαβάζουν καλούς ταξιδιωτικούς οδηγούς!).



Υπέροχα ήταν! Ευτυχώς που είχα μαζί μου μια μπάρα δημητριακών, 2 μπανάνες και νερό γιατί αφότου βγήκα από τη θάλασσα με έπιασε μια κρίση υπογλυκαιμίας! Μόλις επήλθε μια ισορροπία στον οργανισμό μου, τα βλέφαρα βάρυναν και έπεσα στην αγκαλιά του Μορφέα… Ήταν πολύ χαλαρωτικό και το είχα ανάγκη. Μέχρι που ένοιωσα ότι είχε νυχτώσει και έκανε κρύο. Μάλλον το είχα παρακάνει… να πήγαινα να πάρω κάτι για φαί και να διανυκτέρευα εδώ?  Όμως ήταν όνειρο… απλός ένα σύννεφο πέρασε από πάνω μου! Ήθελα να περάσω τη νύχτα στη Βαράσσοβα που ήταν αρκετά χιλιόμετρα μακριά και εδώ πλέον μετά την έλευση της συννεφιάς, δεν υπήρχε λόγος να μείνω παραπάνω. Ευτυχώς, τα πράγματα μου και η μηχανή ήταν όπως τα είχα αφήσει (σχεδόν, ο αέρας είχε ρίξει το παντελόνι μου στο έδαφος, τίποτα που να μη διορθωνόταν με ένα τιναγματάκι…).Είναι λίγο παράξενο συναίσθημα, αμέσως μετά το μπάνιο και την ηλιοθεραπεία να αρματώνεσαι, με κράνος, μπότες, μπουφάν, γάντια… Σταματάς όμως να το σκέφτεσαι μετά τα πρώτα μέτρα…

Συνέχισα την πορεία μου προς το νότο. Σήμερα οι ρυθμοί παραήταν τουριστικοί. Είχαμε και τη μεσημεριανή σιέστα… Δεν είχα όρεξη για να οδηγώ πάλι βράδυ… οπότε έπρεπε να σταματήσω τα χαζολογήματα και να οδηγήσω. Αλλά λίγο πριν την Πρέβεζα βλέπω ταμπέλα αριστερά προς Νικόπολη. Η Νικόπολη ιδρύθηκε το 31 π.Χ. από τον Οκταβιανό Αύγουστο σε ανάμνηση της νίκης του στη ναυμαχία του Ακτίου επί του Μάρκου Αντώνιου και της Κλεοπάτρας. Πότε πάλι θα ξαναερχόμουν? Αμαρτία… Θα ήμουν όμως σβέλτος, 5-6 αναμνηστικές φωτογραφίες και φύγαμε… Έπεσα στα φρένα, έκανα αναστροφή και έστριψα προς Νικόπολη. Ακολούθησα την ταμπέλα και σε λίγο στάθμευσα έξω από τα τείχη της αρχαίας πόλης.


Πέρασα στον αρχαιολογικό χώρο χωρίς να είμαι κατάλληλα προετοιμασμένος για το τι θα συναρτήσω. Κατ’ αρχάς πρόκειται για ένα σύμπλεγμα αρχαιολογικών χώρων, με δωρεάν είσοδο που έχει κερδίσει το πανευρωπαϊκό βραβείο πολιτιστικής κληρονομιάς Europa Nostra Award.









Βιαζόμουν να φύγω, αλλά δε χόρταινα την επίσκεψη στη Νικόπολη. Δε βλέπεις κάθε μέρα τα λουτρά της Κλεοπάτρας… Κόντρα στις ανάγκες της διαδρομής, επισκέφτηκα και το ωδείο:









Προσοχή Κουλτούρα:
Ta Ωδεία αποτελούν μια παραλλαγή των αρχαίων θεάτρων, από τα οποία διαφοροποιούνται κυρίως ως προς το μικρότερο μέγεθος τους και τη μόνιμη (συνήθως) στέγαση τους. Χτίζονται στο κέντρο των πόλεων και λειτουργούσαν ως χώροι πολιτιστικών δραστηριοτήτων. Οι κύριες χρήσεις τους συνίσταντο στις μουσικές εκδηλώσεις, τις απαγγελίες ποιητών με συνοδεία μουσικής αλλά και με πολιτικές συζητήσεις ή τις αγορεύσεις ρητόρων. Ενίοτε λάμβαναν χώρα και θεατρικές παραστάσεις.

Το μεγαλύτερο αρχιτεκτονικό τους πρόβλημα ήταν αυτό της μόνιμης στέγασης για αυτό η μορφή που τελικά επικρατεί είναι ένας ενδιάμεσος τύπος ανάμεσα στα ανοιχτά ημικυκλικά θέατρα και τα κλειστά βουλευτήρια. Σημαντικός παράγοντας ήταν επιπλέον το γεγονός ότι σε αντίθεση με τα θέατρα, τα ωδεία χτίζονταν σε περίοπτη θέση, σε επίπεδο έδαφος στο κέντρο των πόλεων. Έτσι ενώ τα θέατρα εκμεταλλεύονταν τη φυσική κλίση του εδάφους, ενώ για τα ωδεία έπρεπε να βρεθεί διαφορετική λύση, έτσι η στήριξη των κερκίδων γίνεται με επάλληλους θολωτούς διαδρόμους που διαγράφουν όλο το ημικύκλιο του κοίλου.

Η σταδιακή επικράτηση βίαιων θεαμάτων έκανε επιτακτική την ανάγκη διαχωρισμού, με τα ωδεία κλειστά και αυτόνομα να γίνονται πλέον οι χώροι που προορίζονται να καλύψουν τις ανάγκες ενός κοινού με πιο εκλεπτυσμένα γούστα… Θα συνεχίσουν να λειτουργούν έτσι μέχρι την επικράτηση του χριστιανισμού.

Το Ωδείο της Νικόπολης έχει χωρητικότητα περίπου 1000 ατόμων και παραστάσεις δίνονται κάθε χρόνο.




 το στάδιο





Προσοχή Κουλτούρα:
Το Στάδιο, ένα από τα σπουδαιότερα οικοδομήματα για την τέλεση των Ακτίων, πεντετηρικών γυμνικών, μουσικής και ιπποδρομίας αγώνων προς τιμήν του Άκτιου Απόλλωνος.
Οι Ακτιακοί Αγώνες κατά την κλασσική περίοδο ήταν ετήσιοι τοπικοί αγώνες των Ακαρνάνων. Μετά τη Ναυμαχία του Ακτίου, ο αυτοκράτορας Οκταβιανός Αύγουστος αναδιοργάνωσε τα Άκτια, τα οποία περιβλήθηκαν με ιδιαίτερη λαμπρότητα και σε σύντομο χρονικό διάστημα εντάχθηκαν στον κύκλο τον σημαντικότερων πανελλήνιων αγωνιστικών διοργανώσεων. Ήταν ισολύμπιοι. Ξεκινούσαν τη 2α Σεπτεμβρίου, επέτειο της ναυμαχίας και διαρκούσαν 5 μέρες. Διαγωνίζονταν αθλητές και μουσικοί από όλο τον Ελληνικό κόσμο. Τα Άκτια τελούνταν μέχρι τον 3ο μ.Χ. αιώνα με μία μικρή αναβίωση στα χρόνια του ρομαντικού αυτοκράτορα Ιουλιανού.

και το μνημείο του Οκταβιανού Αύγουστου με την υπέροχη θέα:









Ο αρχαιολογικός χώρος έχει διάσπαρτα ηλεκτρονικά σημεία πληροφόρησης:

Όπου ο επισκέπτης μπορεί να βρει πλήθος πληροφοριών μέσω μιας web εφαρμογής και χρήση οθόνης αφής!



2 όψεις του νεοελληνικού πολιτισμού: τα ηλεκτρονικά σημεία πληροφόρησης του αρχαιολογικού χώρου και η πινακίδα στόχος των ιθαγενών καουμπόηδων:




Πολύ άνετα θα μπορούσα να περάσω μία ολόκληρη μέρα εκεί, να έβλεπα και το αρχαιολογικό μουσείο… But the show must go on…

Είχα περάσει στη Νικόπολη πολύ περισσότερο χρόνο από ότι υπολόγιζα. Έκανα και το λάθος να ακολουθήσω τις πινακίδες προς Πρέβεζα, αντί να φύγω από τον δρόμο που ήρθα, με αποτέλεσμα να χρειαστεί να περάσω μέσα από την πόλη. 

Η επόμενη στάση έγινε στη Βόνιτσα για λίγο νερό και μια σοκολάτα (η γνωστή υπογλυκαιμία έκανε πάλι την εμφάνιση της!).





Από εκεί και πέρα μόνο μία σύντομη στάση για ανεφοδιασμό θα έκανα μέχρι το bivouac μου.

Πέρασα την Αμφιλοχία και ακόμα είχα βενζίνη. Σε λίγο άναψε το ενοχλητικό πορτοκαλί φωτάκι της ρεζέρβας. Ότι είχα περάσει ένα βενζινάδικο, δε πειράζει στο επόμενο, έχω ακόμα… δε θα γύριζα πίσω ούτε για 10 εκατοστά… Στο επόμενο χωριό βενζινάδικο στα δεξιά, μπαίνω μέσα, κλειστό!! No problem… κανένας λόγος ανησυχίας. Ακόμα. … Καμιά δεκαριά χιλιόμετρα παρακάτω, 2 βενζινάδικα ! δεξιά και αριστερά  Σταμάτησα στο δεξί, κλειστό … απέναντι το άλλο βενζινάδικο ανοιχτό, αλλά δίπλα του υπήρχε μπλόκο της αστυνομίας και ανάμεσα μας διπλή διαχωριστική γραμμή! Ατυχία… δεν ήμουν τόσο απελπισμένος ακόμα για να δοκιμάσω την ανεκτικότητα του τοπικού σερίφη και έτσι συνέχισα… Σε λίγο είχε διασταύρωση, ευθεία για Αγρίνιο, δεξιά για Μεσολόγγι. Έστριψα δεξιά και βρέθηκα σε ένα καλοφτιαγμένο κλειστό αυτοκινητόδρομο με 2 μεγάλες λωρίδες κυκλοφορίας ανά κατεύθυνση συν βοηθητική και νησίδα ασφαλείας. Βλαστήμησα… οι κλειστοί αυτοκινητόδρομοι δεν έχουν βενζινάδικα… Μήπως να βγω σε περιφερειακό δρόμο με την πρώτη ευκαιρία και να δοκιμάσω την τύχη μου στα γειτονικά χωριά?  Άρχισα να κάνω υπολογισμούς… με οικονομική ταχύτητα κάλυπτα ακόμα τουλάχιστον 50 km και είχα στις αποσκευές ένα λίτρα βενζίνη, συν 20 km. Αν έβρισκα βενζινάδικο μέσα στα επόμενα 70 Km δε θα υπήρχε πρόβλημα… Πόσο είναι όμως το μήκος του αυτοκινητόδρομού? Δεν τον είχε καν ο χάρτης μου… Ταμπελάκια στα δεξιά του δρόμου έγραφαν 50 km και μειώνονταν… Έριξα την ταχύτητα μου στα 90 -100 km/h και περίμενα… να τελειώσει ο αυτοκινητόδρομος και να συναντήσω βενζινάδικο... Ο αυτοκινητόδρομος όντος τέλειωσε εκεί που περίμενα, με τον πιο άκομψο και επικίνδυνο τρόπο. Οι τρεις λωρίδες συμπιέζονταν σε μία στενή με επαναλαμβανόμενα S. Όσο καλά ήταν φτιαγμένος ο αυτοκινητόδρομος, τόσο άσχημα τέλειωνε. Ειδικά η σηματοδοσία. Μπορεί να ήταν πυκνή και να μην είχαν τσιγγουνευτεί τα αντανακλαστικά προειδοποιητικά, αλλά ο τρόπος που τα είχαν στήσει… ήταν τριτοκοσμικός… για τα αυτοκίνητα μπορεί να μην είναι πρόβλημα, αλλά για τους μοτοσικλετιστές είναι εγκληματικό. Αν για κάποιο λόγω έπεφτα, ακόμα και με μικρή ταχύτητα που υπό κανονικές συνθήκες ούτε τα ρούχα μου δε θα σκόνιζα, τώρα σίγουρα θα παλουκωνόμουν επάνω τους… Με το τέλος του αυτοκινητόδρομου είδα το πιο ωραίο θέαμα… πολλαπλά βενζινάδικα!!! Οι ειδικοί λένε πως θα έχουμε άνετα βενζίνη για τα επόμενα 50 χρόνια, να κάνουμε τις βόλτες μας… Εγώ γέμισα και είχα ακόμα ένα λίτρο στο ρεζερβουάρ και ένα στις αποσκευές. Τέλεια. Καθάρισα τη ζελατίνα του κράνους και το φως. Απίστευτος ο αριθμός των κουνουπιών στην περιοχή. Με τη σπάτουλα τα έβγαζα! 

Είχε πλέον νυχτώσει και η κίνηση ήταν πυκνή. 

Μετά το Μεσσολόγγι έπρεπε να στρίψω δεξιά προς Κρυονέρι. Μια διασταύρωση που ποτέ δεν είδα! Όταν συνειδητοποίησα ότι μπροστά μου βλέπω τα φώτα του Αντίριου κατάλαβα ότι την είχα προσπεράσει… Έχω πάει αρκετές φορές, αλλά με κατεύθυνση από Αντίριο και όχι από Μεσολόγγι… Μπορεί να μην είχε καθόλου πινακίδα. Μπορεί να προσπέρναγα εκείνη την ώρα… δεν έχει σημασία πια…. Είχε νυχτώσει, ο δρόμος είχε κίνηση και δεν είχε καθόλου πλάκα να κάνω άσκοπες βόλτες. Σύντομο συμβούλιο με τον εαυτό μου.. 

α) συνεχίζουμε προς Ρίο, pizza στην Πινελιά που θα μας περιποιηθούν καλά και μετά σε 2-3 ωρίτσες θα ήμουν στο κρεβατάκι μου, με ζεστό μπανάκι, καθαρά σεντονάκια …
β) επιστρέφω από τον ίδιο δρόμο και κατασκηνώνω δίπλα στη θάλασσα.

Εκείνη τη στιγμή η πρώτη επιλογή φαινόταν πολύ θελκτική. Αλλά μόλις συνειδητοποίησα ότι αυτό θα ήταν και το τέλος του ταξιδιού, πως το επόμενο πρωί δε θα είχα να φορτώσω τη μηχανή και να οδηγήσω προς τον επόμενο προορισμό… δε θα είχα να πάω κάπου… έκανα στροφή επί τόπου και πήγα στη Βαράσσοβα.

Αυτή τη φορά το βρήκα εύκολα. Έστησα το αντίσκηνο δίπλα στη θάλασσα. Μου έκανε εντύπωση πως ήταν Παρασκευή βράδυ και δεν υπήρχαν άλλοι κατασκηνωτές… Συνήθως το μέρος είναι γεμάτο αναρριχητές. Καλύτερα για μένα… Είχα περισσότερο χώρο διαθέσιμο! 

Πήγα στη κοντινή ταβέρνα για να αναπληρώσω τις καμένες θερμίδες της ημέρας. Είδα και τις ειδήσεις στην τηλεόραση. Δεν είχα χάσει πολλά… Η εθνική δεν τα είχε πάει καλά με την Κροατία και είχε αρχίσει φαγωμάρα… Μου λύθηκε και η απορία γιατί δε συνάντησα κόσμο… έντονες καταιγίδες είχαν προβλεφθεί για το σαββατοκύριακο… Μίλησα με τον Παναγιώτη στο τηλέφωνο. Με συμβούλεψε να επιστρέψω εκείνο το βράδυ. Η ΕΜΥ είχε εκδώσει έκτακτο δελτίο ακραίων καιρικών φαινομένων. Δεν υπήρχε περίπτωση … πια… είχα φάει και το κρεβατάκι μου ήταν ήδη στρωμένο. Έχω εμπιστοσύνη στο αντίσκηνο μου... ακόμα και αν άνοιγαν οι ουρανοί, θα το χρησιμοποιούσα σαν ευκαιρία για περισσότερο ύπνο...


Η γενική κατεύθυνση του καιρού είναι από τη δύση προς την ανατολή. Θα ξεκίναγα νωρίς το πρωί και θα κινούμουν πιο γρήγορα από την κακοκαιρία, απλό!